Tak wygląda współczesna bezczelność? Parkowanie na cudzym miejscu w praktyce
Na pierwszy rzut oka to drobiazg. Ktoś postawił auto nie tam, gdzie trzeba. Ot, codzienny konflikt sąsiedzki, którym nikt nie zawraca sobie głowy. Ale dla pani Basi z warszawskiego Targówka ta „chwila nieuwagi” stała się czymś więcej niż tylko niedogodnością. Była lekcją o granicach – tych fizycznych i tych międzyludzkich – i o tym, jak łatwo je przekraczamy, nie zdając sobie z tego sprawy.
- Poranek, który zaczął się od obcego auta
- Mój kawałek asfaltu
- Czekanie na człowieka, którego nie ma
- Granice, których nie widać
Poranek, który zaczął się od obcego auta
– Wyszłam do pracy, kawa w jednej ręce, torba w drugiej, a tam stoi jakiś srebrny SUV na moim miejscu – wspomina pani Basia. – Myślałam, że może ktoś się pomylił, że zaraz wróci. Ale nie. Minęła godzina, nikt się nie pojawił.
Jej miejsce parkingowe nie jest przypadkowe. Płaci za nie od dwóch lat, odśnieża zimą, dba, żeby nikt nie stawiał tam śmietników ani rowerów. – Pomyślałam, że może zostawię kartkę. Nie chciałam się kłócić. Napisałam tylko: „To miejsce prywatne, proszę nie parkować”. – Zawiesiła ją za wycieraczką, ale jak sama mówi, „to było jak rozmowa z kimś, kto i tak nie słucha”.
Mój kawałek asfaltu
Dla wielu z nas miejsce parkingowe to banał. Ale dla mieszkańców dużych osiedli to często temat emocji, sporów i niepisanej hierarchii. – Zanim udało mi się wynająć to miejsce, przez miesiące parkowałam gdzie się dało – mówi. – Czasem wracałam po nocnych zmianach i krążyłam po osiedlu jak sęp. Kiedy w końcu je dostałam, poczułam ulgę.
Dlatego, gdy ktoś bez pytania staje na jej miejscu, to nie tylko fizyczna przeszkoda. To emocjonalne naruszenie granic. – To trochę jakby ktoś wszedł do twojego domu i położył się na kanapie, tłumacząc, że tylko na chwilę – śmieje się gorzko.
Czekanie na człowieka, którego nie ma
Pani Basia czekała. Patrzyła na zaparkowany samochód i liczyła minuty. – Najpierw byłam wściekła, potem bezradna. A na końcu zrobiło mi się zwyczajnie przykro – opowiada.
Po dwóch godzinach kierowca w końcu się pojawił. Młody mężczyzna w słuchawkach, z telefonem w dłoni, nawet nie spojrzał w jej stronę. Wsiadł do auta i odjechał bez słowa. – Wtedy zrozumiałam, że problem nie jest w samochodzie. Problem jest w tym, że przestaliśmy widzieć siebie nawzajem – mówi.
Nie była jedyna. Sąsiedzi, z którymi rozmawialiśmy, potwierdzają, że to codzienność. – Ludzie parkują „na chwilę”, blokują, zostawiają numery telefonu, ale i tak nie odbierają – mówi pan Marek z sąsiedniego bloku. – To takie miejskie „przepraszam, ale muszę”.
Granice, których nie widać
Socjologowie mówią o „zmęczeniu empatią” – o tym, że w pośpiechu przestajemy zauważać konsekwencje własnych decyzji. Z pozoru to drobnostki, ale z nich składa się kultura współżycia. „Tylko na chwilę” to bardzo polskie usprawiedliwienie. Problem w tym, że ta chwila potrafi komuś naprawdę skomplikować dzień.
Pani Basia zauważa, że ta historia zmieniła jej spojrzenie na codzienne sytuacje. – Sama przestałam mówić „to tylko”. Bo za każdym razem, gdy staję „na chwilę” gdzieś, gdzie nie powinnam, przypominam sobie tamten poranek. I to, jak bardzo mnie wtedy bolało, że ktoś mnie po prostu zignorował.
Dziś ma słupek z kłódką. Praktyczne rozwiązanie – i przykra konieczność. – Nie lubię tego. Wygląda, jakbym się z kimś chciała kłócić. Ale dzięki temu śpię spokojniej – mówi.
Jednocześnie nie ukrywa refleksji: – To smutne, że musimy się bronić przed brakiem szacunku metalem i kłódkami. Ale może właśnie tak wygląda współczesne sąsiedztwo – każdy w swojej bańce, każdy pilnuje własnego skrawka.