Chcesz palić w kominku tylko rekreacyjnie? Powinieneś wybrać inne drewno niż przy grzaniu domu
Okazyjne palenie w kominku „dla klimatu” rządzi się innymi zasadami niż codzienne ogrzewanie – wybór drewna opałowego nie musi być wtedy ściśle podporządkowany wyłącznie wysokiej kaloryczności i długiemu utrzymywaniu żaru. Ważne – a może nawet najważniejsze – stają się estetyka płomienia, szybkość rozpalania, czystość spalania, przyjemny zapach i niewielka ilość popiołu. Właśnie dlatego nie zawsze najbardziej opłacalny okazuje się zakup najtwardszych i najdroższych gatunków na rynku.
- Brzoza – piękny płomień i przyjemny zapach
- Olcha, lipa i topola – lekkie drewno „dla klimatu”
- Grab i dąb – czy mają sens przy paleniu rekreacyjnym?
- Rekreacyjne palenie drewnem iglastym?
Brzoza – piękny płomień i przyjemny zapach
Niepodważalnie ogromnym atutem brzozy jest już sam jej płomień: jasny, żywy i równy, który prezentuje się wyjątkowo atrakcyjnie wizualnie – to jeden z powodów, dla których tak często wybierana jest do palenia rekreacyjnego.
Dodatkowo nie sposób pominąć zapachu, jaki brzoza wydziela podczas spalania – jest słodkawy, delikatny i często opisywany jako „leśny”. Wynika on z obecności lotnych związków organicznych, które uwalniają się podczas spalania, tworząc charakterystyczny, ciepły bukiet. Co istotne, aromat ten jest łagodny i bezpieczny dla zdrowia – w przeciwieństwie do intensywnych zapachów niektórych iglastych gatunków, które przy częstym użytkowaniu mogą działać drażniąco na drogi oddechowe.
Drewno brzozowe charakteryzuje się średnią gęstością na poziomie około 650 kg/m3 oraz umiarkowaną wartością opałową rzędu 14–15 MJ/kg – w zastosowaniach typowo grzewczych jest to uznawane za wadę. W paleniu rekreacyjnym nie stanowi to jednak dużego minusa. Brzoza rozpala się bardzo łatwo i szybko, a szczapy potrafią zajmować się ogniem niemal natychmiast.
Olcha, lipa i topola – lekkie drewno „dla klimatu”
Olcha, lipa i topola należą do grupy lżejszych gatunków liściastych, które często są niedoceniane, a w paleniu rekreacyjnym potrafią sprawdzić się wyjątkowo dobrze. Wszystkie trzy charakteryzują się stosunkowo niską wartością opałową – zwykle w granicach 12–14 MJ/kg – co przekłada się na szybsze spalanie i mniejszy żar. W zastosowaniu stricte grzewczym jest to jedna z największych wad tych gatunków.
W przypadku spalania rekreacyjnego ich największym atutem jest łatwość rozpalania. Polana łapią ogień szybko, płomień jest żywy i estetyczny, a ogólne wrażenie – bardzo przyjemne. Lipa i olcha słyną z delikatnego, łagodnego aromatu, który wzbogaca atmosferę w pomieszczeniu, nie będąc przy tym zbyt intensywnym. Topola pali się również lekko i równo, choć jej zapach jest nieco bardziej neutralny.
Grab i dąb – czy mają sens przy paleniu rekreacyjnym?
Dąb i grab należą do najcięższych i najbardziej energetycznych (oraz do najdroższych) gatunków opałowych. Dąb osiąga wartość opałową około 17 MJ/kg przy gęstości 700–750 kg/m3, natomiast grab słynie z rekordowych parametrów – do 18 MJ/kg i gęstości przekraczającej 800 kg/m3. Oba gatunki spalają się wolno, stabilnie i dają bardzo dużo żaru, dlatego są cenione przede wszystkim w ogrzewaniu domów.
Dąb w pierwszej fazie spalania potrafi wydzielać lekko kwaśny (wynikający z obecności garbników), grab z kolei jest drogi, trudniejszy w rozpaleniu i wymaga idealnego sezonowania, aby palić się czysto. Choć technicznie są to opały znakomite, przy paleniu „dla klimatu” często okazują się zbyt ciężkie, mało aromatyczne oraz – po prostu – mało widowiskowe i opłacalne.
Rekreacyjne palenie drewnem iglastym?
Drewno iglaste może wydawać się kuszące ze względu na intensywny, leśny zapach oraz łatwość rozpalania. Sosna, świerk czy jodła szybko łapią ogień, dają jasny płomień i początkowo (!) mogą tworzyć bardzo przyjemny aromat.
W praktyce jednak drewno iglaste rzadko jest dobrym wyborem. Ma to związek przede wszystkim z dużą zawartością żywicy, która podczas spalania mocno strzela i wydziela sporo dymu. Przyczynia się też do powstawania osadów z sadzy i kreozytu w przewodach kominowych, co z kolei zwiększa ryzyko wystąpienia zapłonu.