Czy rodzina musi dopłacać do pobytu seniora w ZOL lub DPS? Wyjaśniamy
Pobyt seniora w Zakładzie Opiekuńczo Leczniczym (ZOL) albo Domu Pomocy Społecznej (DPS) wiąże się z kosztami. Wiele osób zastanawia się, czy w ogóle stać ich będzie na przebywanie w tego typu placówkach. Czy rodzina musi dopłacać do pobytu seniora w ZOL lub DPS? Wyjaśniamy.
Z tego artykułu dowiesz się:
Pobyt seniora w ZOL – co warto wiedzieć?
Starsze, często obłożnie chore osoby, wymagają specjalistycznej opieki. Dorosłe dzieci poszukują więc Zakładów Opiekuńczo Leczniczych (ZOL), gdzie ich rodzice zapewnioną mogą mieć dobrą opiekę. Do takich placówek często ustawiają się ogromne kolejki. Czy jednak każdego stać, aby zapewnić seniorom miejsce w ZOL?
Według art. 18 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych świadczeniobiorca powinien zapłacić za koszty zakwaterowania i wyżywienia w ZOL, który gwarantuje całodobowe usługi. To samo dotyczy m.in. zakładu rehabilitacyjno-leczniczego i pielęgnacyjno-opiekuńczego.
Miesięczna opłata wynosi 250% najniższej emerytury i nie może być wyższa niż kwota, która odpowiada 70% miesięcznego dochodu seniora. Jeśli chodzi o maksymalną cenę za pobyt świadczeniobiorcy, kwota powinna być obliczona od kwoty netto jego emerytury – czyli po odliczeniu podatku dochodowego i składki na ubezpieczenie zdrowotne.
Kosztem pobytu w ZOL obciąża się pacjenta, któremu świadczone są usługi. To on zobowiązany jest do uiszczania opłaty. Jeśli rodzina nie zobligowała się do ponoszenia kosztów pobytu seniora w ZOL, zakład nie może domagać się od niej zapłaty. W przypadku seniorów ubezwłasnowolnionych reprezentowani mogą być przez kuratora lub opiekuna – opłaty uiszczają wówczas te osoby. Podstawą ustalenia ceny za pobyt w ZOL wciąż pozostaje jednak dochód świadczeniobiorcy.
Dom Pomocy Społecznej – ile kosztuje pobyt?
Do DPS-ów najczęściej trafiają schorowani seniorzy, którzy nie mają już zdolności do samodzielnej egzystencji. Zgodnie z przepisami osoby ubiegające się o pobyt w Domu Pomocy Społecznej powinny wylądować w placówce najbliżej ich miejsca zamieszkania.
Domy Pomocy Społecznej są zarówno publiczne, jak i prywatne. Ceny pobytu w nich w dużym stopniu zależą od standardu placówki – im wyższy, tym wyższa cena pobytu w nim. DPS oferować może kompleksowe usługi rehabilitacyjne i opiekuńcze. Im bogatsze zaplecze rehabilitacyjne, tym wyższa cena pobytu. Cena zależy też od lokalizacji i czasu pobytu seniora.
Jeśli chodzi o państwowe domy opieki, w myśl art. 61 ustawy o pomocy społecznej każdy jego mieszkaniec zapłaci maksymalnie 70% swoich dochodów. Pozostałe 30% zatrzymać może na swoje potrzeby. Niestety, wiele świadczeń emerytalnych nie wystarcza na pełne pokrycie opłat za DPS. Jeden z najtańszych warrantów za pobyt w placówce to 4,5 tys. zł. Emerytura musiałaby więc wynosić minimum 6,5 tys. zł netto, aby starczyło na pokrycie opłat.
Czy rodzina musi dopłacić do pobytu seniora w DPS?
Ustawodawca zabezpieczył się na wypadek, gdyby osoba przebywająca w Domu Pomocy Społecznej nie mogła sama opłacić pobytu w placówce. W takim przypadku muszą jej pomóc osoby bliskie – małżonek, dzieci lub wnuki, a często też dalsza rodzina. Jeśli po pobraniu pieniędzy na opiekę zarówno od seniora, jak i jego rodziny, wciąż nie wystarcza na zapewnienie mu wszystkich świadczeń, do pobytu w DPS-ie dopłaca gmina.
Czy rodzina musi dopłacić do pobytu seniora w domu pomocy? Wszystko zależy od dochodów. Jeśli dochód na członka rodziny przekracza kwotę stanowiącą 300% kryterium dochodowego, rodzina musi dopłacać do pobytu seniora w DPS.
Kwestia dopłacania do pobytu w Domu Pomocy Społecznej bywa kontrowersyjna. Bliscy często nie mają ze sobą kontaktu, ale państwo przypomina sobie o ich relacjach nawet po… 30 latach. Oczywiście można złożyć odpowiedni wniosek, aby spróbować uniknąć opłat związanych z pobytem seniora w DPS-ie.
Zwolnienie może przysługiwać, jeśli koszty utrzymania uniemożliwiają ponoszenie opłaty. Warto dołączyć do wniosku dokumenty wskazujące dokładną wysokość ponoszonych usprawiedliwionych wydatków (np. faktury za media czy umowy kredytów). Możliwość zwolnienia istnieje wyłącznie w przypadku, gdy okaże się odpowiednie dowody świadczące o niemożności pomocy.