10 najpiękniejszych kwiatów ogrodowych wieloletnich – one będą cieszyć oczy wiele lat

Kwiaty ogrodowe wieloletnie wysokie

Tawułka Arendsa (Astilbe ×arendsii)

Jest to bylina dorastająca do 150 cm wysokości. Należy do rodziny skalnicowatych i jest hybrydą czterech gatunków tawułki: A. thunbergii, A. astilboides, A. davidii, A. japonica. Drugi człon nazwy pochodzi od nazwiska niemieckiego botanika G. Arendsa. Rozpoznać można tawułkę po charakterystycznych wielokrotnie złożonych liściach i gęstych wiechach kwiatostanów.

Od czerwca do września rozwija swoje jaskrawe wiechy - białe, kremowe, różowe, purpurowe, bordowe, łososiowe i fioletowe. Wyprostowane, pierzaste zbiory maleńkich kwiatów (do 2 tysięcy) osiągają długość ponad 50 cm. Kwiatostany tawułki nadają się do zastosowania w suchych bukietach.

Te rośliny wieloletnie najlepiej rosną na świeżych, żyznych i próchnicznych glebach w półcienistych zakątkach albo na skraju sadzawki. Im bardziej nasłonecznione stanowisko, tym więcej wilgoci potrzebuje tawułka. Rozmnażanie wykonuje się zwykle przez podział rośliny.

Łubin trwały (Lupinus polyphyllus)

Pochodząca z Ameryki Północnej bylina z rodziny bobowatych od XIX wieku zaczęła gościć w naszych ogrodach i uchodzi za typowy kwiat ogrodów wiejskich. Łubin, jak większość przedstawicieli jego rodziny, posiada zdolność symbiozy z bakteriami brodawkowatymi na korzeniach, co pozwala na wiązanie azotu wprost z atmosfery. Dzięki temu dobrze sobie radzi na większości gleb i nadaje się na działkę i do ogrodu również w miejsca suche i słoneczne.

Kwitnące pędy łubiny osiągają wysokość do 150 cm. złożone liście tworzą charakterystyczną rozetkę. Motylkowate kwiaty są duże i niezwykle różnobarwne. W liczbie 50-80 sztuk siedzą na górnej części łodygi tworząc efektowne grono. Te wielosezonowe ozdobne byliny wyglądają od końca maja do sierpnia jak wspaniałe kwiatowe świece: białe, różowe, fioletowe, czerwone, żółte albo wielobarwne.

Łubin robi efektowne wrażenie zarówno w dużej grupie, jak i w pojedynczych nasadzeniach na klomb i rabatę. Nadaje się na kwiaty cięte, a niskie odmiany mogą być też uprawiane w pojemnikach.

Piwonia chińska (Paeonia lactiflora)

Różnorodnością form i kolorów oraz imponującą długowiecznością piwonia chińska spełni każde życzenie ogrodnika-amatora. Należące do rodziny piwoniowatych rośliny wieloletnie wnoszą efektowne akcenty do ogrodu. Ceniona i uprawiana od tysiącleci w Azji Wschodniej piwonia trafiła do Europy dopiero w XIX wieku. Pochodzenia nazwy rodzajowej Paeonia należy się doszukiwać w greckim słowie paionia, od imienia lekarza bogów Paiana, który uzdrawiał tą rośliną.

Zielne pędy piwonii każdego roku na nowo wyrastają z części podziemnej i osiągają wysokość do 110 cm. Piwonia chińska tworzy obok kwiatowego pąka głównego pąki boczne, co bardzo wydłuża okres kwitnienia. Piękne, proste do pełnych kwiaty pachną delikatnie i otwierają się od początku maja do czerwca, w zależności od odmiany. Kwiaty mają średnicę 7-15 cm i kolor biały albo odcienie różowego.

Piwonia chińska preferuje miejsca z dużą ilością słońca, ale zadowala ją też popołudniowe nasłonecznienie. Potrzebuje dużo miejsca do swobodnego wzrostu – co najmniej metr odległości od sąsiednich roślin. Ziemia powinna być gliniasto-próchniczna, żyzna, nieprzesychająca.

Dzwonek brzoskwiniolistny (Campanula persicifolia)

Bylina o pędach kwiatowych dorastających do 100 cm. Należy do rodziny dzwonkowatych, a forma botaniczna rośliny występuje dziko w naszych lasach. Tworzy krótkie odrośla, którymi rozprzestrzenia się na stanowisku.

Duże, niebieskie albo fioletowe dzwonki kwiatów o średnicy do 5 cm są zebrane w luźne grona. Rozwijają się przez wiele tygodni od maja do sierpnia. Jeśli systematycznie usuwa się przekwitłe kwiaty, roślina tworzy coraz to nowe pąki. Dzwonek brzoskwiniolistny nadaje się idealnie na działkę i na klomb, można kwiaty wykorzystać również do wazonu.

Jest mało wymagającą rośliną, lubi miejsca słoneczne i ciepłe, dobrze czuje się też w półcieniu. Dzwonek jest tolerancyjny również pod względem gleby. Wystarczy mu zwykła ziemia ogrodowa, żyzna i przepuszczalna. Nie znosi zastoju wody. Jeśli szukasz więcej inspiracji, sprawdź także ten artykuł o najlepszych kwiatach ogrodowych.

Płomyk wiechowaty (Phlox paniculata)

Ze swoimi niezliczonymi, pachnącymi kwiatami w jaskrawych kolorach należy płomyk wiechowaty (nazywany też floksem) do najpiękniejszych kwiatów ogrodowych wieloletnich. Przodkowie płomyka wiechowatego należą do rodziny wielosiłowatych i pochodzą z jasnych lasów na wschodzie Ameryki Północnej.  Od XVIII wieku floks jest uprawiany w ogrodzie, a przez krzyżowanie z floksem plamistym (Phlox maculata) powstały niezliczone odmiany ogrodowe.

Floks wiechowaty dorasta do 120 cm wysokości. Z daleka przyciąga wzrok jaskrawymi kwiatami w bieli, różu, czerwieni lub fiolecie. Nierzadko zdarzają się też kwiaty dwubarwne. Okrągłe, talerzykowate kwiaty składają się z pięciu jednakowych płatków. Na końcu ulistnionych pędów są zebrane w baldachogrona. Przede wszystkim w ciepłe popołudnia i wieczory kwiaty floksa roztaczają przyjemny zapach, wabiący liczne ćmy. Odcienie aromatu sięgają od słodkiego miodu do korzennych nut ziół. Lubi słoneczne miejsca na żyznej, próchnicznej i wilgotnej ziemi.

Kwiaty ogrodowe wieloletnie niskie

Miecznica wąskolistna (Sisyrinchium angustifolium)

Interesująca bylina z rodziny kosaćcowatych ma swoją ojczyznę wśród bagien i wilgotnych łąk na wschodzie Ameryki Północnej. Tworzy kępy wąskich, ciemnozielonych liści. Dorasta do 20-30 cm wysokości. W lipcu rozwija niebieskie do fioletowych gwiazdkowate kwiaty, tworząc atrakcyjny widok przez cały sezon.

Miecznica wąskolistna jest odporna na upał latem i mróz w okresie zimy. Doskonale nadaje się na ogrody skalne i niskie obsadzenia obrzeży rabat. Lubi słoneczne stanowisko i ziemię dostatecznie wilgotną. Nie znosi jednak nadmiaru wody. Od stopnia nasłonecznienia zależy intensywność kwitnienia rośliny.

Goździk kropkowany (Dianthus deltoides)

Swoją subtelną urodą goździk kropkowany zdobywa pewne miejsce w ogrodach skalnych i wrzosowych. Tworzy zwarte dywaniki zielonych liści, nad którymi rozwijają się karminowoczerwone, niewielkie kwiaty w luźnych kwiatostanach. Goździk kropkowany kwitnie od czerwca do końca sierpnia. Każdy promieniście symetryczny kwiatek ma pięć ząbkowanych płatków. Charakterystyczne są białe kropki na płatkach (stąd nazwa gatunkowa). Na noc kwiaty tego goździka zamykają się.

Wysokość goździka wynosi 10-15 cm, a okres kwitnienia przypada na czerwiec do września. Goździk kropkowany lubi słoneczne, suche stanowiska. Dobrze nadają się żwirowe, kamieniste powierzchnie, które szybko się nagrzewają. Zadowala się skąpymi zasobami składników odżywczych w glebie.

Gailardia (Gailardia)

Bylina z rodziny astrowatych, która kwitnąc od lipca do października przez całe lato zapewnia barwny akcent na rabacie. Jednocześnie stanowi dla wielu gatunków owadów ważne źródło pożywienia. Tworzy kępy o wysokości 15-50 cm. Koszyczki kwiatowe są dwukolorowe, na cienkich szypułkach. Mają średnicę do 10 cm i jaskrawe kolory, przeważnie żółć, pomarańcz albo czerwień. Środek kwiatów jest fioletowy, żółty, brązowy albo czerwony, podczas gdy żółte końcówki płatków tworzą piękny kontrast. Lancetowate, zielone liście tworzą rozety.

Najlepiej rośnie gailardia na stanowisku słonecznym. Na ciężkich, gliniastych glebach długo nie przeżyje, dlatego trzeba jej zapewnić podłoże żyzne, lekkie i dobrze przepuszczalne. Ta bylina najpełniej rozwija swoją urodę w grupie. Sadzić należy ją grupami po cztery-pięć sztuk. Dobrym towarzystwem dla gailardii jest szałwia, jeżówka albo nachyłek wielkokwiatowy.

Nachyłek wielkokwiatowy (Coreopsis grandiflora)

Urok kwiatów nachyłka wielkokwiatowego jest niemal legendarny, a jego słonecznie żółte kwiaty nadają rabatom pogodny nastrój. Bylina z rodziny astrowatych pochodzi z Ameryki Północnej, z suchych prerii i lasów. Tworzy gęste gniazda, a wyprostowane pędy kwiatowe osiągają wysokość 40-80 cm. Kwiaty nachyłka rozwijają się niezmordowanie od czerwca do października. Żółte koszyczki na końcu łodygi składają się z wianka kwiatów rurkowych.

Nachyłek wielkokwiatowy preferuje miejsca słoneczne z luźną, próchniczną i żyzną ziemią. Ciężkie, zbite podłoże nie jest odpowiednie, ponieważ ten mieszkaniec stepów nie znosi zastoju wody. Przekwitłe kwiaty dobrze jest regularnie usuwać, ponieważ poprawia to wygląd rośliny a jednocześnie zapobiega wyczerpującemu siły tworzeniu nasion. Złote niczym słońce kwiaty nachyłka tworzą jasne akcenty, zwłaszcza jeśli rosną większych grupach. Możliwa jest też uprawa tej byliny w dużych pojemnikach.

Chaber górski Centaurea montana)

Chaber górski, bylina z rodziny astrowatych, nie wymaga specjalnej opieki i odpłaca się w ogrodzie efektownym przepychem kwiatów. Pochodzi z górskich regionów środkowej i południowej Europy, gdzie rośnie na obrzeżu lasu i jasnych drzewostanach. Drogę do europejskich ogrodów znalazł już w XVI wieku i dzisiaj zalicza się do najpiękniejszych roślin ozdobnych w ogrodach wiejskich i naturalnych.

Od maja rozwija koszyczki kwiatowe o średnicy do 8 cm złożone z kwiatów rurkowych. Mają one kolor niebieski, różowy albo biały. Łodyga kwiatowa osiąga wysokość od 30 cm do 60 cm. Gleba powinna być piaszczysta do gliniastej, żyzna i luźna, aby nie powstawały zastoje wody. Stanowisko trzeba dla chabrów wybrać słoneczne albo w jasnym półcieniu.