Pelargonia bluszczolistna krok po kroku – odmiany, uprawa, porady

Pochodzenie i wygląd Pelargonium peltatum hort.

Kwiaty na balkon z Afryki Południowej

Pelargonia bluszczolistna, podobnie jak pelargonia angielska, pasiasta czy pachnąca, jest nazwą grupy kultywarów, jak określa się odmiany hodowlane roślin. Spośród ponad dwustu gatunków pelargonii wyhodowano wiele międzygatunkowych mieszańców i odmian, łączących w sobie najlepsze cechy rodzin macierzystych. Pelargonia zwisająca (pelargonia bluszczolistna) pochodzi akurat od Pelargonium peltatum i innych nieokreślonych gatunków.

Liście ma długoogonkowe, podobne do liści bluszczu. Niektóre odmiany mają jasne nerwy na blaszkach liściowych albo białe obrzeża. Charakterystyczne dla tej grupy odmian są zwisające, rozgałęzione łodygi, tworzące kaskady do 100-150 cm długości. Tym wyróżniają się pelargonie zwisające od swoich krewniaczek. Kwitną od maja do późnej jesieni.

Inaczej niż u wyprostowanych pelargonii wielkokwiatowych, pelargonie zwisające mają raczej niewielkie, ale za to nieprzeliczone kwiaty w kolorze bieli, różu, czerwieni i fioletu. Oto kilka najpiękniejszych odmian pelargonii bluszczolistnych:

• ‘Black Night’ – kwiaty bardzo ciemne fioletowoczerwone, niezwykły kolor.
• ‘Alpina’ – kwiaty białe z czerwonym oczkiem, bardzo długie pędy do 150 cm.
• ‘White Glacier’ – śnieżnobiałe kwiaty z czerwonym rysunkiem, szybki wzrost.
• ‘Pink Sybil’ – kwiaty jaskraworóżowe, pędy półzwisająca.
• ‘Stellena’ – kwiaty różowe, biało obramowane, pędy długie do 150 cm.
• ‘Royal Night’ – bardzo ciemna czerwień kwiatów, długość pędów do 70 cm.
• ‘Villetta Lilac – piękny fiolet kwiatów, mocny wzrost, pędy do 70 cm.

Wiele odmian pelargonii o kwiatach pełnych i półpełnych reaguje bardzo negatywnie na deszcz i z tego względu powinny być zarówno w ogrodzie jak i na balkonie chronione przed intensywnymi opadami. Odmiany z kwiatami pojedynczymi są uważane za mocniejsze od tych z półpełnymi i pełnymi.

Pelargonie zwisające w ogrodzie – wieloletnie rośliny doniczkowe i kwiaty na balkon

Pelargonie można bez problemu przezimować, również pelargonie zwisające. Rośliny pozostawia się na wolnej przestrzeni tak długo, jak to możliwe. Lekkie mrozy są w stanie przetrwać, zwłaszcza jeśli stanowisko jest osłonięte. W każdym razie przed większymi spadkami temperatury, gdzieś pod koniec października, rośliny trzeba przenieść do pomieszczenia.

Temperatura w pomieszczeniu do zimowania pelargonii powinna wynosić ok. 5-10°C. Światło wpływa na nie korzystnie, ale nie musi być go koniecznie wiele. Przy braku dostatecznego oświetlenia tworzą się bardzo jasne liście, które na wiosnę się usuwa. Często w odpowiednim świetle nabierają one jednak właściwej barwy.

Do zimowania trzeba rośliny wyjąć z doniczek i pojemników i otrząsnąć ziemię z korzeni. Po przycięciu pędów na długość ok. 10 cm trzeba rośliny pojedynczo zawinąć w papier i ustawić w skrzynce. Od czasu do czasu trzeba pędy spryskać wodą. Jeśli pelargonie mają być zimowane w ciemnym pomieszczeniu, celowe jest usunięcie wszystkich liści.

Na wiosnę ustawia się skrzynkę z pelargoniami w miejscu jaśniejszym i cieplejszym. Rośliny potrzebują czasu, aby na nowo przyzwyczaić się do światła. Po przesadzeniu do doniczek, zaczyna się je powoli podlewać. Wkrótce rozwijają nowe pędy. W okresie zimowania pelargonii trzeba regularnie kontrolować, czy nie zostały opanowane przez szkodniki. Ważne jest wczesne wykrycie zagrożenia, aby móc podjąć odpowiednie zabiegi ratownicze. Sprawdź także ten artykuł z poradami o wyborze pelargonii na balkon.

Uprawa i rozmnażanie pelargonii we własnym zakresie

Stanowisko, podłoże i sadzenie pelargonii bluszczolistnej

Fakt, że pierwotną ojczyzną większości gatunków pelargonii jest Afryka Południowa wskazuje na niewątpliwe zamiłowanie tych roślin do słonecznych warunków. Poprzez długoletnią selekcję powstały odmiany, które dzisiaj zadowalają się mniejszą ilością słońca.  Coraz częściej spotyka się też informacje o pelargoniach, których uprawa jest możliwa w cieniu. To się wprawdzie zgadza, rośliny będą rosły, ale trudno w takich warunkach liczyć na obfitość kwiatów, które są wszak ich główną ozdobą. Dobre miejsce dla pelargonii, to:

• stanowisko słoneczne i ciepłe;
• co najwyżej półzacienione, inaczej kwitnienie będzie słabe;
• osłonięte od deszczu i wiatru.

Jeśli chodzi o substrat, powinien on być przede wszystkich przepuszczalny, ale też zdolny do gromadzenia wilgoci. Jako że te kwiaty na balkon należą do żarłoków, konieczna jest żyzna ziemia. W sprzedaży dostępne jest specjalne podłoże do pelargonii. W razie konieczności można użyć dobrej ziemi do roślin balkonowych, dodając nieco żwiru albo keramzytu.

Pelargonia bluszczolistna jest łatwa do sadzenia. Ważne jest, aby doniczkę albo skrzynkę wystawić na zewnątrz w odpowiednim czasie, ponieważ rośliny są wrażliwe na chłód. Poza tym nie należy sadzić pelargonii zbyt ciasno, aby sobie wzajemnie nie przeszkadzały. Korzenie wymagają dużo miejsca, aby się rozprzestrzenić i potem móc stworzyć roślinę o zwartym pokroju. W ciasnej przestrzeni na pewną nie rozwiną się bujnie rosnące i kwitnące pelargonie.

• Na metr bieżący skrzynki sadzi się tylko 4 sadzonki pelargonii.
• Przy gęstszym sadzeniu często bywają problemy.
• Na zewnątrz można wystawiać pelargonie od maja, ale dopiero po ostatnich przymrozkach.

Podlewanie, nawożenie roślin i zastosowanie pelargonii

Pelargonie zwisające, zwłaszcza ustawione na balkonie w pełnym słońcu, są bardzo spragnione. W gorące letnie dni trzeba je podlewać rano i wieczorem. Najlepsza jest do tego deszczówka. Niedobór wody objawia się zahamowaniem wzrostu i kwitnienia. Nadmiar wody prowadzi do zgnilizny korzeni. Nawożenie pelargonii powinno być intensywne, najlepiej co tydzień.

Pelargonia bluszczolistna nadaje się doskonale do tworzenia pięknych kompozycji, ponieważ jej długie pędy można prowadzić na podporach w dowolne formy. Zarówno posadzona przy krawędzi balkonowej skrzynki, jak i w wiszącym kwietniku, rozwija szybko gęste kwiatowe zasłony. Szczególnie efektownie wygląda pelargonia bluszczolistna obok również zwisającej komarzycy (Plectranthus coleoides). Wspaniały efekt przepychu kwiatów daje posadzenie pelargonii zwisających razem z odmianami o wzniesionym pokroju, petuniami, begoniami albo calibrachoa. Wilec (Ipomoea) albo pokrzywka brazylijska (Plectranthus scutellarioides) uzupełniają barwne kompozycje.

Jeśli chodzi o przycinanie pelargonii, sprawa jest bardzo prosta: trzeba usuwać przekwitłe i zwiędłe części rośliny, aby nie pozostawiać podłoża do rozwoju patogenów grzybowych. Poza tym pobudza to rozwój nowych liści i kwiatów. Cięcie wykonuje się przede wszystkim przy jesiennym sprzątaniu i na wiosnę, zanim zacznie sezon wegetacyjny. Mocny zabieg wspomaga rozgałęzianie i bujne kwitnienie pelargonii bluszczolistnej.

Rozmnażanie pelargonii zwisającej w ogrodzie

Najprościej udaje się rozmnażanie pelargonii wegetatywnie z sadzonek pędowych. W ten sposób można zwiększyć liczbę swoich szczególnie pięknych roślin, ponieważ sadzonki z ukorzenionych pędów są klonami rośliny macierzystej i zachowują w pełni wszystkie jej najlepsze cechy. Najbardziej odpowiednią porą do przeprowadzenia tego zabiegu jest późne lato/wczesna jesień, czyli sierpień i wrzesień. Do ukorzeniania bierze się około 10 cm odcinki pędów możliwie bez pąków kwiatowych. Kiedy pojawią się nowe liście, młode rośliny należy przesadzić do oddzielnych doniczek i przezimować.

Mniej znaną metodą jest rozmnażanie pelargonii przez podział. Jest to możliwe tylko w przypadku roślin starszych, w wieku 4-5 lat. Podziału dokonuje się z początkiem okresu wegetacyjnego, kiedy zaczynają się pokazywać nowe pędy – zwykle w marcu albo kwietniu. Najlepiej jest połączyć ten zabieg z przesadzaniem.

Możliwe jest też pozyskanie nowych roślin z nasion – albo samodzielnie zebranych, albo kupionych. Aby pelargonie zakwitły latem, siew nasion należy wykonać w styczniu. W przypadku rozmnażania generatywnego roślin, które nie są gatunkami botanicznymi tylko hodowlanymi mieszańcami i odmianami, należy pamiętać o tym, że młode rośliny wyhodowane z siewek nie muszą odziedziczyć cech rośliny macierzystej.